Het gaat gebeuren!!

Al lange tijd ben ik samen met mijn vriendin aan het proberen om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Alle onzekerheden die de miskramen met zich meebrachten zijn nog steeds aanwezig, maar het is gelukt!!!

Wij zijn in blijde verwachting, morgen precies 14 weken. Wat een cadeau!

Voor ons was het een heel zwaar traject en uiteindelijk is het door middel van eiceldonatie via een fantastische kliniek in Madrid, Spanje gelukt.

De aanloop naar dit traject is zeer intens en emotioneel zeer uitputtend geweest kan ik je vertellen. Alle gedachten die tijdens en na de miskramen speelden kwamen dubbel zo hard terug. Juist omdat het nu weer realiteit ging worden dat het mis kon gaan als het traject goed uit zou pakken voor ons. En het ging goed (gelukkig maar).

Nu begon ook de twijfel weer op te spelen, de angst reageerde en was in zeer grote mate aanwezig. Helemaal toen wij op de 5 weken zaten en mijn vriendin ineens een gil gaf vanaf het toilet dat ze last had van heel erg bloedverlies. Met spoed zijn we naar de SEH gegaan voor een echo, maar daar konden ze niet veel zien behalve dat er een vruchtje in de baarmoeder zat, maar ze niet konden vertellen of dit nu los ging laten of niet. We moesten het thuis maar afwachten... Eenmaal thuis was er nog meer bloedverlies en had ik de hoop op een goede afloop opgegeven. Ik dacht gelijk aan De Vergeten Vader en dat ik de steun van de warme mensen daar de komende tijd heel hard nodig zou gaan hebben. Wachten op de volgende echo heeft nog nooit zolang geduurd...wat een slopende tijd zeg en hoe gek kan je jezelf maken! Anderhalve week later bleek uit die echo dat het vruchtje er nog zat en er zelfs een hartslag was! Huh? Wat? Echt? Ik kan je vertellen dat dit een zeer heftige emotionele achtbaan was op dat moment.

Maar goed, we zijn nu een tijd verder...de rust in mijn hoofd is wedergekeerd en de zwangerschap verloopt spoedig. Blijdschap overheerst, maar het gevoel van de miskramen kan ik niet loslaten helaas. Het blijf aanwezig tot ik die kleine spruit in m'n handen heb. En zelfs dan zal ik het gevoel van een miskraam nooit kunnen en willen vergeten. Zo intens. Gelukkig praten wij er thuis goed over en dat wil ik een ieder ook meegeven. Blijf erover praten, het helpt echt!

Gelukkig heb ik De Vergeten Vader waar ik mijn ei kwijt kan als ik met onzekerheden rondloop, het even niet weet en wat steun wil.