Hoe meer de tijd na een miskraam wegebt hoe meer ik het idee heb dat ik de miskramen zal gaan vergeten. Iets wat ik helemaal niet wil, maar langzaamaan steeds meer naar de achtergrond verdwijnt en toch nooit helemaal weg zal zijn.
Ik moet bekennen dat ik er de laatste tijd wel weer mee bezig ben. Juist omdat we nu in een traject zitten bij een fertiliteitskliniek in Spanje voor een eiceldonatie. Alle spannende gebeurtenissen in dit traject, de zenuwslopende momenten en alle bijkomende gedachten zetten mij toch aan het denken weer en halen de miskramen weer dichterbij. Wat als het straks weer misgaat? Dat is een vraag die ik mijzelf vaak stel en probeer mijzelf daar dan ook antwoord op te geven. Het komt wel goed, zeg ik dan. Maar, ergens in mijn achterhoofd blijft ook rondzoemen dat het mis kan gaan. Om mijzelf rust te geven en met de wetenschap hoe ik toen met de miskramen ben omgegaan blijf ik mijzelf vertellen dat als het mis gaat dat de natuur heel goed weet waar ie mee bezig is. Die regelt het wel....dan hoop ik ook maar dat de natuur regelt dat het een volgende keer goed gaat. Zal wel fijn zijn van Moeder Natuur.
Tot die tijd doe ik het met mijn gedachten en die mogen er zijn hoe vervelend ze af en toe ook zijn. Dit wilde ik even kwijt en tot de volgende keer weer. Adios!