Sinds enige tijd zijn wij druk bezig met de kinderwens.

Eerst op de natuurlijke weg en uiteindelijk met wat hulp van artsen in een fertiliteitskliniek. 3 IUI pogingen ondergaan waarvan de 3e poging resulteerde in een zwangerschap.

Op het moment van de zwangerschapstest gieren de zenuwen door mijn lijf en schieten er wel honderd vragen door mijn hoofd.

Rustig aan...eerst maar afwachten wat de test aangeeft zo.

Duurt lang...!!! (Het is nog geen 5 minuten, maar toch)

Een dikke vette streep en jawel, we zijn zwanger. Super leuk!

Echter begint dan pas de spanning te komen, de eerste echo met 6 weken.

Vol verwachting de kamer in bij de echoscopiste zonder enige vorm van besef dat het ook mis kan gaan.

Wanneer de echoscopiste vrij kortaf de bom dropt dat ze geen hartactiviteit ziet en dit wel had verwacht slaat bij ons het ongeloof toe. Dit hadden we even niet verwacht. Wellicht stom van ons, maar als het de eerste keer is is het niet zo gek dat je daar niet over nadenkt. Je zit immers in de euforie van het aanstaande vaderschap.

Uit het veld geslagen, verdrietig en vol ongeloof keren we huiswaarts waar we het tot ons door moeten laten dringen dat het inderdaad niet goed is.

Een week later nogmaals een echo bij een andere echoscopiste die het allemaal rustiger uitlegt waardoor het voor ons beide beter te accepteren is wat er nu precies gebeurt is en wat de artsen verwacht hadden te zien.

De emoties zijn er niet minder om, maar ik besefte dat ik het heel fijn vind als er uitleg wordt gegeven over het hoe, wat en waarom waardoor ik het beter kon accepteren. Het is alsnog lastig.

Ik kalmeer mezelf met de wetenschap dat de natuur het wel regelt en als het niet goed zit dat de natuur het afkapt. Klote natuur! Regel het gewoon goed en laat mij in de euforie zitten omtrent het aanstaande vaderschap!

Maar ja, zo gaat het helaas niet.

Allerlei emoties schieten voorbij...verdriet, teleurstelling, boosheid.

Het zijn er maar een paar, maar wel een paar die mij niet in de koude kleren gaan zitten. Mijn vriendin ondergaat een curettage en we proberen het leven weer op te pakken. Natuurlijk blijven we het wel proberen, want de kinderwens wordt er niet minder om.

Drie weken later, na wat ovulatietesten gedaan te hebben zijn we weer voor het egje gegaan. Gewoon om geen enkele poging over te slaan. Weer een paar weken later hebben we een lang geplande afspraak bij een fertiliteitskliniek in België.

Aan het einde van een lange dag daar op locatie adviseert de arts mijn vriendin om even bloed te laten prikken, want de menstruatie bleef uit na de vorige poging. 's-Middags worden we gebeld vanuit België en worden we gefeliciteerd met de zwangerschap.

Ho wacht! WAT??? Die hadden we even niet verwacht.

Daar komen de emoties weer en de gedachten vanuit de ervaring van de vorige keer. Loslaten, nieuwe situatie, nieuwe kansen.

Afspraak bij de verloskundige gemaakt om een 6 weken echo te doen. Spannend is het als we daar zitten en vol verwachting kijken we naar het scherm als de echo gemaakt wordt. Een hartslag!!! Super gaaf!! Het is ons toch gegund!

Vol voorzichtige blijdschap gaan we naar huis en wachten we op de volgende echo bij 8 weken. Wanneer deze plaatsvindt zien we weer een hartslag!! Het zal dan toch echt goed gaan!?

Op naar de 10 weken echo. Deze echo is ook spannend, maar het gevoel is goed voor ons. De echo wordt uitgevoerd en de arts ziet een hartje kloppen...corrigeert zichzelf direct en dropt de bom dat er geen hartslag zichtbaar is. Het is gestopt met groeien met 8 weken.

Vol ongeloof kijken we elkaar aan, het voelt als een enorme vuistslag in mijn gezicht. Verdriet slaat toe, ongeloof, boosheid...het is ons dus toch niet gegund. Weer die klote natuur! Sorry natuur, je kunt er niets aan doen en doet je werk, maar nu vind ik je toch niet zo lief meer!

De komende dagen worden zwaar. Verwerken van dit verdriet, afspraak maken voor weer een curettage en het besef dat we weer terug bij af zijn.

Zo nu en dan zien wij in deze rare tijden toch wat vrienden en familie om hier over te kunnen praten.

 

Gaandeweg doordat we erover praten merk ik dat eigenlijk alle aandacht omtrent dit verlies naar mijn vriendin gaat en wordt ik hierin eigenlijk vergeten.

Waarom eigenlijk? vraag ik mij af...

Is mijn verdriet minder omdat het mijn lijf niet is? Maar ik ben toch ook een helft van de zwangerschap?

 

Al pratende kom ik erachter dat er best veel mannen zijn die vergeten worden in dit hele proces, maar wel de behoefte hebben om de emoties te kunnen ventileren.

Persoonlijk vind ik het fijn om te kunnen doen vandaar ook mijn verhaal hierboven.

Hopelijk zet dit mannen aan om hier hun emoties en gevoelens te kunnen delen en erover te kunnen praten met lotgenoten in deze groep.