Door alle landelijke media aandacht rondom De vergeten vader was ik mijzelf een beetje vergeten dit keer. De confrontatie met de miskramen, de foto's en de daarbij behorende emoties van die momenten tijdens de interviews deed mij toch nog wel meer dan ik dacht. Het zijn vooral de vragen van "wat als?" die naar boven komen en het gevoel van onmacht. De onmacht dat je niets kan doen behalve de natuur zijn gang laten gaan. Het maakt me verdrietig als ik aan die momenten terugdenk.
De emoties laat ik er opzettelijk zeker zijn, ze zijn belangrijk ook al vind ik ze wel een beetje stom.
Het is voor mij belangrijk om deze emoties aanwezig te laten zijn zodat ik ze kan herbeleven en op die manier mijn rust erin kan vinden. Het gaat om de mentale rust die dan zo belangrijk is die ik ook vind door erover te praten. Vraag je je wel eens af met wie je erover zou kunnen en willen praten?
Ik geef je een hint/tip.... probeer het eens bij je eigen partner.
Je zult versteld staan hoezeer het gewaardeerd wordt dat je dat doet en hoe mooi zo'n gesprek kan lopen. Laat je emoties maar de vrije loop tijdens het gesprek, het is namelijk jullie beiden emotie, maar jij zit ermee en moet het kwijt. Praten lucht op.
Komende tijd wordt erg spannend aangezien we eind van deze maand starten met een ICSI traject waar natuurlijk alle vragen en onzekerheden van de vorige keren in ons achterhoofd blijven zoemen en bij mij soms ineens op de voorgrond zullen zijn. Ik ben er klaar voor. Erover praten lukt gelukkig erg goed en zal mij ook hierin weer helpen.
Mannen, praat er thuis over of met je naasten en laat die stomme emoties er maar even zijn. Ook die emoties kun je aan!