Na alle emoties van de afgelopen keer hebben we zelf een poging gedaan. Deze poging resulteerde in een zwangerschap. Het moment dat we een positieve test zagen was een apart moment. De blijdschap dat het zonder alle poespas van klinieken en artsen gelukt is, maar tevens ook de angstgedachte...."wat als??"
We spreken af dat we de "wat als gedachte" maar even parkeren en er zoveel mogelijk van genieten (met de "zo lang het kan" gedachte in m'n achterhoofd).
Super leuk dat het toch gelukt is. We bellen na twee weken met de verloskundige praktijk hier in de buurt en niet veel later mogen al langskomen.
Wat een spanning bij die eerste echo....m'n hart zit in m'n keel, maar ik moet rustig blijven zodat ik mijn vriendin kan ondersteunen. Het is inmiddels "WAT ALS??!!" geworden in m'n hoofd en ik probeer het weg te drukken. Gelukkig een hartje is te zien op de echo....dag "wat als gedachte"!
Er volgen nog twee echo's waarvan de laatste op de 10 weken is. Met voorzichtige blijdschap togen we naar het ziekenhuis om daar de groei van ons kleintje te mogen zien.
Zou ie al zwaaien naar je op de echo? vraag ik voor de grap aan m'n vriendin om het toch wat luchtig te houden...Ik zie aan alles aan haar dat ze ze zich toch druk maakt ook al zegt zij van niet.
Eenmaal binnen worden we beloond met de boodschap "ik zie een hartje kloppen". Een uitspraak die luttele seconden later plaatsmaakt voor "ik zie toch geen hartje kloppen". Wat? Hè?? Horen we dat goed???
De echoscopiste maakt 1000 maal excuus voor haar uitspraak en wij....tja....wij zitten daar vol ongeloof elkaar aan te kijken. Ik moet er nu even zijn voor m'n vriendin en mijn emoties komen later wel.
Eenmaal thuis begint het door te dringen...het is weer mis...vloeken wilde ik...en heel hard ook! Uit het veld geslagen door de natuur...en tegelijk houd ik mij vast aan de gedachte dat de natuur het wel goed geregeld zou hebben, het is immers niet voor niets gestopt met groeien. Enigszins geeft dat wat rust, maar het rot gevoel blijft.
Afspraken maken met het ziekenhuis, pre-operatieve bezoeken en uiteindelijk de dag van de curretage. In de ochtend naar het ziekenhuis en in de middag weer thuis. Het is een rot dag en de dagen en weken erna hebben we last van alle gedachten die er maar bij kunnen komen kijken. Je kent ze wel....waarom wij? gaat het ooit nog gebeuren? etc..
Ik sterk m'n rug, ga rechtop staan en maak mezelf klaar voor de volgende poging. Ook dat zal ik aankunnen (al hoop ik dat het niet hoeft natuurlijk)