Na onze tweede poging ben ik in een modus gekomen waar ik mijzelf eigenlijk geen tijd geef om erover na te denken wat er gebeurt is en ga ik maar door.
Herkenbaar? Ik denk dat veel mannen dat doen...
In de loop der jaren heb geleerd om het doorgaan heel goed te combineren met het stilstaan bij gedachten en emoties en die krijgen bij mij dus absoluut alle ruimte om er te zijn. Om daarna weer door te gaan met de energie die ik nodig heb.
Ik klim in de telefoon om toch eens te kijken of er niet in Nederland een kliniek is waar ze een vrouw van 43 toch willen proberen te helpen met haar kinderwens. En de mijne natuurlijk.
Na een aantal klinieken gesproken te hebben (We zijn al in België geweest voor intake, maar als het dichter bij huis kan waarom niet he?) kom ik uit bij de kliniek Nij Linge. Ik word te woord gestaan door een aardige vrouw die mij wat gerichte vragen stelt en uiteindelijk zegt dat 43 voor hun geen harde leeftijdsgrens is. Wel moesten we hiervoor aan wat voorwaarden voldoen, maar die waren allemaal in orde.
Toch nog wat blijdschap na deze vervelende tijd. Enige weken later rijden wij naar Gorinchem waar Nij Linge gevestigd zit. Bij binnenkomst valt ons de rust op die er hangt en de prettige sfeer. We worden opgehaald door de fertiliteitsarts aldaar en het is gesprek is fijn, zonder poespas, duidelijk en zeer belangrijk...met gevoel en empathie. Er zitten wat haken en ogen aan een eventueel traject bij ons. 43 jaar en de ovariële reserve is niet optimaal meer. Maar goed, het is nog geen definitieve nee gelukkig. Binnenkort zullen we horen of we inderdaad het traject in mogen en dan zien we wel weer verder hoe het gaat.
Ondertussen heb ik tijd om emoties van de vorige keren op een rij te zetten en te werken aan dit platform voor mannen. Het werken aan De vergeten vader geeft mij heel veel energie en ik hoop dat ik dat voor een ieder kan uit laten stralen in deze site.