Waar ik totaal geen rekening mee had gehouden bij de eerste zwangerschap is dat het ook mis kon gaan. In de aanloop van alle trajecten met IUI is het vooral de spanning die heerst, gezonde spanning weliswaar.
De gedachte dat het ook mis kon gaan was bij ons beiden niet opgekomen.
Noem het naïef, maar het gebeurde nou eenmaal zo.
Het was dan ook een enorme klap in ons gezicht dat de arts bij de echo de boodschap gaf dat er geen hartslag te zien was en dat het niet goed zat. We zitten pas op 6 weken zwangerschap dus wellicht moet het hartje nog beginnen met kloppen hielp mijzelf voor. Dat was een beetje dom van mij, want zo'n arts weet heus wel waar ze naar zoeken en wat ze willen zien bij het maken van een echo.
Een week later zijn we teruggegaan met ergens een beetje hoop, maar vooral met de kracht naar elkaar toe dat we bij een vervelend bericht er voor elkaar zouden zijn en dat wij ons hier wel doorheen slaan. Het was inderdaad nodig dat we er voor elkaar waren, want op de echo was niets verandert.
Dat krijg je allerlei adviezen, althans mijn vriendin, over wat er nu allemaal kan gaan gebeuren. Wat dood is moet eruit, maar de manier waarop mag je zelf kiezen.
Wij hebben gekozen voor curettage. Als er bij de opties om het lichaam het zelf te laten doen er nog weefsel achterblijft moet je alsnog een curettage ondergaan dus waarom niet dat risico elimineren en gelijk voor de kortste weg kiezen. Ook is een reden voor curettage geweest dat het herstel vlot zou en we hebben nu eenmaal wat minder tijd helaas. Leeftijd speelt dan toch ineens een grote rol weer.
In deze periode komen er een hoop emoties bij kijken bij ons beiden. Gedachten of het ooit nog wel gaat lukken? Het idee dat we nu weer van voren af aan moeten beginnen etc. etc..
Het is lastig om je vriendin zo te zien worstelen met allerlei gevoelens, verdriet, angst, boosheid en teleurstelling. Daar moet ik mee zien te dealen, en natuurlijk lukt dat uiteindelijk wel, terwijl ik ook met mijn eigen gedachten worstel, mijn eigen emoties onder controle moet zien te houden. Het is toch een soort van rouwproces waar je in terecht komt. Ik heb wel vaker met het bijltje van verlies gehakt dus ook dit kan ik wel aan, maar het frappante is...als man zijnde heb ik ervaren inmiddels dat er maar weinig andere mannen die hier openlijk over praten of als ze het al doen er heel luchtig over zijn. Waar je dus niet zoveel aan hebt. Goed bedoeld, maar niet wat ik nodig heb op dat moment.