Met een grote kinderwens begin ik samen met mijn vriendin aan een traject om de kinderwens uit te laten komen. Na 3 keer IUI eindelijk raak.
Vol verbazing kijken we naar een positieve zwangerschapstest. Blijdschap overheerst, maar vragen dringen snel de blijdschap opzij. Wat gaat er gebeuren, hoe gaat dit ons leven veranderen, maar ook hoe de kinderkamer in te richten en natuurlijk...op wie zou hij of zij het meeste lijken? Zoveel vragen...teveel soms... Met bijbehorende euforie ondergaan we de eerste echo en hier blijkt dat er geen hartslag te zien is. Verdrietig, teleurgesteld, verbaasd, boos, uit het veld geslagen om maar wat gevoelens en emoties te noemen, komen allemaal langs. Familie en vrienden zijn er gelukkig voor ons...ik zeg wel ons, maar bedoel eigenlijk voor mijn vriendin. Er valt mij iets op, iets wat ik eigenlijk best raar vind. Ik word hierin zo goed als vergeten. Alle aandacht en steun gaat naar mijn vriendin toe. Het blijkt dat ik ook de behoefte heb om mijn verhaal te doen, maar het vergeten gevoel laat mij niet los. Op zoek naar fora of andere groepen merk ik dat er zeer weinig is waar een man dit kan delen met mannelijke lotgenoten. Gewoon zaken van je af schrijven zonder dat er geoordeeld wordt en elkaar kunnen helpen. Dat is de reden dat ik tot deze site ben gekomen, ik wil dat het beschikbaar komt en makkelijk te vinden is voor mannen. Geen taboe, maar out in the open. Een plek om vrij je emoties te delen en lotgenoten te vinden.
Dus....wees welkom! En voel je niet vergeten!